Bron: Flevopost.nl
Recensie Sea Bottom Jazz: een mooie aflevering
Lelystad – Het verslag van het Seabottom Jazz Festival 2014 kan beginnen met waar dat van 2013 mee eindigde: de thuisblijvers hadden ongelijk.
Vrijdag was het drukker, zaterdag iets rustiger dan vorig jaar, maar de thuisblijvers zijn wat memorabele momenten en concerten aan de neus voorbijgegaan. Zo lang het ietwat tegenvallende bezoekersaantal een komende editie maar niet in de weg zit, is dat verder geen probleem. Seabottom is ten goede aan het veranderen en had dit jaar een mooi programma met genoeg ruimte voor jong talent en ontdekkingen. En muzikale hoogstandjes.
Foto; Fotostudio Wierd
Blues
De zaterdagavond is van oudsher dè festivalavond van Seabottom. En jazz… ach ja, wat is jazz? Het festival heeft er een goede gewoonte van gemaakt ook de nodige blues te programmeren, en met Barrelhouse en Ruben Hoeke Band kwamen die liefhebbers aan hun trekken. Om over Preston Shannon nog maar te zwijgen. De blues/soulgitarist en – zanger, rechtstreeks uit Memphis, Tennessee, brengt herinneringen aan de Kings naar boven, Albert en B.B., en toont zich verrast met de grote, volle en enthousiaste zaal. En wat een lekkere muziek, met een band die alle fases van het leven doorgrondig lijkt te hebben doorlopen. Zijn vaste ‘one, two, one, two, three, four’ en ‘a song that goes something like this’ voor elk nummer doet niet af aan de charme van zijn optreden.
Saxofonist laat bomvolle zaal swingen
Geswingt kon er worden, zaterdag. Bijvoorbeeld bij Tim Wes, in de (kleinere) Van Wijnenzaal. De 20-jarige saxofonist laat de bomvolle zaal swingen en als hij aan iedereen vraagt naar voren te komen, blijken er toch nog meer mensen bij te kunnen. Zijn band, waarvan alleen de drummer minstens twee keer zou oud is als hij, speelt bedreven en virtuoos.
Maar niet zo virtuoos als Ploctones, de band rond gitarist Anton Goudsmit. Samen met bassist Jeroen Vierdag, drummer Martijn Vink en saxofonist Efraïm Trujillo laat hij zien dat virtuoze en instrumentale muziek gevoel zeker niet in de weg hoeft te zitten en kan swingen als de neten. Wat gaan die mannen explosief tekeer!
Flets
Dat steekt dan een beetje schril af bij Gare du Nord, de hoofdact van zaterdag. De band rond Dorona Alberti doet haar stinkende best, en je kunt je ogen moeilijk afhouden van de frontvrouw. Het lijkt ook zo’n zekerheidje, Gare du Nord, een festivalknaller. En toch springt de vonk niet over en gaat het dak er niet af. Of het ligt aan de nieuwe show, aan uw recensent, aan het publiek… geen idee. De band speelt prima, de muzikanten zijn bovengemiddeld, maar gedurende het optreden verlaten steeds meer mensen de zaal.
Vrijdag
De vrijdagavond is de rustige festivalavond van Seabottom Jazz. Met films in de Lelystadzaal en optredens in de grote zaal en de foyer is het geheel goed te overzien. Kris Berry & Perquisite zet daar een mooi optreden neer. De combinatie van het mooie stemgeluid van Berry met de muzikale gelaagdheid van Perquisite levert spannende muziek op. Mooi om naar te luisteren.
June Noa tapt weer uit een ander vaatje. Vorig jaar wist haar rauwe stem en soulvolle muziek de Van Wijnenzaal op z’n kop te zetten, dit jaar staat ze in de grote zaal. Het podium lijkt iets te groot voor haar en ook hier slaat de vonk niet helemaal over. Muziek waarbij je moet dansen gedijt toch wat minder goed in een zaal met stoelen. Maar toch weet ze enkele mensen aan het dansen te krijgen.
Dansen, dat deed Kris Berry weer bij ons eigen Divertido, de winnaar van de allereerste Jazz-i-Award (met ondergetekende in de jury). Dat is niet alleen een compliment voor de band, maar ook terecht: Divertido speelt soepel, swingend en soms verrassend.
Mooie aflevering
Kortom: muzikaal was Seabottom Jazz dit jaar een mooie aflevering. De muziek is al lang geen omlijsting meer voor de netwerkbijeenkomst die Seabottom ooit was en er waren ook weer heel veel jongeren die het festival bezochten. Dat is goed nieuws en inspireert de organisatie hopelijk verder te gaan. Dan maar wat minder grote namen en meer talent: dat leverde de bezoeker in ieder geval dit jaar meer plezier en losse heupen op. Volgend jaar Tim Wes op de vrijdagavond, als festivalknaller die terug mag komen. Gaat het dak er zeker af.